Σώπασε και μην μιλάς κοίταξε τα μάτια μου και μη χαμηλώνεις το βλέμμα,

Σώπασε και μην μιλάς κοίταξε τα μάτια μου και μη χαμηλώνεις το βλέμμα,

Άγγιξε με και νιώσε τους χτύπους της καρδιάς.

Γιατί τρέμεις? Τόσο πολύ φοβάσαι την αγάπη?

Πάθος

Ω! Τα μάτια σου, τα μάτια σου
που όλο χρώματ' αλλάζουν,
με γητεύουν τα μάτια σου
και βαθειά με σπαράζουν.

Μέσ' στα χέρια-τα χέρια σου
τα γερά, τ' ατσαλένια,
τρεμουλιάζουν τα χέρια μου
σαν πουλιά λαβωμένα!

Και το σώμα, το σώμα σου,
νευρικό κι αντρειωμένο,
-πώς το λυώνει το σώμα μου
το βαριά κουρασμένο

ΓΙΑ ΣΕΝΑ…

Σήμερα ήμουνα θλιμμένος
Γιατί σκεφτόμουνα εσένα
Εσένα που αγάπησα
Όσο άλλονε κανένα

Αναρωτιόμουν αν με σκέφτεσαι
Όπως σε σκέφτομαι εγώ
Που συνέχεια σε έχω
Μες στην καρδιά και στο μυαλό

Θυμόμουνα τις ημέρες
Που ήμασταν μαζί
Που με είχες αγκαλιά και μουλεγες…
ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ

Άκουγα την φωνή σου
Στα αυτιά μου να αντηχεί
Και ήταν όπως τότε
Γλυκιά και δροσερή

Θυμόμουν που σε σκέπαζα
Τα βράδια ενώ κοιμόσουν
Που σε κρατούσα σφιχτά αγκαλιά
Και αναρωτιόμουν τι ονειρευόσουν

Θυμόμουν που σε κρατούσα
Σφιχτά από την μέση
Και μες στα μάτια σε κοιτούσα
Όπως μουχες πει ότι σου αρέσει

Τότε..1 δάκρυ κύλησε
Στην άκρη του ματιού μου
Και παρακάλεσα τον Θεό
Να σε ξαναφέρει στην ζωή μου

Έτσι.. κοιμήθηκα ανακουφισμένος
Και ονειρεύτηκα εσένα
Πως σε παντρευόμουν σε 1 ξωκκλήσι λέει
Και γινόμασταν και πάλι , για πάντα ένα

Νεκρή Αγάπη

Σαν από χρόνια νεκρός
σαπισμένος στης γης τα πορφυρά τα χώματα ποθώ να ξαναρθείς
όχι γιατί σ αγάπησα ποτέ
ούτε γιατί μπορώ να σε ξαναγαπήσω
μόνο να πνίξω στα μάτια σου το φόβο του θανάτου
θρήνος βουβός για μια αυτόχειρη ψυχή

Θα’θελα νά’μουν

Θα’θελα νά’μουν αετός να σε’παιρνα ως τα σύννεφα
δελφίνι στον ωκεανό και να βουτώ στα κύματα
απ’τον βυθό της θάλασσας κοράλλια να σου φέρνω
κόκκινα σαν τα χείλη σου και να σου τα προσφέρω.

Κυκλάμινα και χαμομήλια

Αν γινότανε τα εκατομμύρια
των κυττάρων μου να διαχώριζα,
σ' όλη τη γη θα τά'σπερνα
κυκλάμινα και χαμομήλια.
Πάνω σ' αυτά να περπατάς
κι όταν θα μ' αγαπάς
κι όταν θα μ' έχεις ξαγαπήσει.

Μεταμορφώσεις

Φιλώ το δέντρο
γινομαι δέντρο.
Φιλώ το χώμα
γίνομαι γη.
Φιλώ τα χείλη σου
γίνομαι βρύση.
Σκύψε και πιες με.

Το φώς του φεγγαριού

Περιμένω το φεγγάρι
το ολόγιωμο του Αυγούστου
να γεμίσει με φως τις νύχτες μου
να λούσει με το ασήμι του
τα σκοτεινά νερά της θάλασσας..
να γεμίσει τα όνειρά μου με τη γλυκιά του λάμψη.

Παραμυθένια Όνειρα

Τα όνειρά μου φτιάχτηκαν μέσα στη σιωπή...
αν μπορούσες μόνο ν'ακούσεις..
πόσο δυνατά φωνάζουν την αγάπη μου.

Ο Ήλιος

Μην ψάχνεις τον Ήλιο στον ουρανό
Θα σου κάψει τα μάτια
Κι αν πετάξεις για να τον φτάσεις θα καείς κι εσύ.
Ψάξε τον Ήλιο στην άμμο της ερήμου.
Δες την ζεστή αντανάκλαση του εκεί..
Μπροστά στα πόδια σου

Αγριεμένη Νύχτα

'Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους έμειναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν
πως βλέπουν φώτα, κάπου μακριά. Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους
σα δυο μεγάλα ψαροκόκαλα ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου

μάταιου πρωινού.

Με το φεγγάρι πιες

Αφού κανείς μας δεν μπορεί
το αύριο να τ' ορίσει
γλέντα τη δόλια σου καρδιά
που η αγάπη βασανίζει

Με το φεγγάρι πιες κρασί
γιατί κι αυτό τ' αστέρι
θα ψάχνει αύριο να μας βρει
μ' άδικα θα γυρίζει

Στίχοι: Ομάρ Καγιάμ

ΠΟΣΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

ΠΟΣΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ,
ΠΟΣΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ,
ΦΟΜΑΜΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΓΙ'ΑΥΤΟ.

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΡΥΨΑ,
ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΑΠΟ ΣΕΝΑ,
ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΔΕΙΞΑ.

ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΝ ΔΑΚΡΥΣΑ,
ΑΡΑΓΕ ΑΠΟ ΕΝΟΧΑ ΜΥΣΤΙΚΑ,
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑ;

ΜA ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑΝ ΑΡΧΗ,
OΣΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ,
ΒΑΔΙΖΩ ΛΕΣ, ΣΕ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ.

Σ΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...
ΠΝΟΗ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙΝΩ ΑΠ΄ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΜΟΥ,
ΖΩΗ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙΝΩ ΑΠ΄ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ.

Σ΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...
ΙΣΚΙΟΣ ΣΟΥ ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΧΩΡΙΣΤΟΣ ΣΟΥ,
ΣΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΟΥ.

Σ΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...
ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ,
ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΩ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΕΝΤΟΛΗ ΣΟΥ.

Σ΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...
ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΑΣΒΕΣΤΟ ΤΟ ΦΩΣ ΣΟΥ,
ΝΑ ΣΕ ΦΩΤΙΖΕΙ ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ.

Σ΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...
ΟΠΟΥ ΒΡΕΘΩ, ΚΙ ΟΠΟΥ ΣΤΑΘΩ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΛΑΛΩ...

Σ΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...
ΜΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΓΙΆΥΤΟ,
ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΩ !

Χαμένες αναμνήσεις

Μέρος 1ο:

Πέρασε καιρός τι θέλεις
τι γυρεύεις από’κείνες τις στιγμές
πού’φυγαν
κέρνα με καφέ αν θέλεις
κάνουμε τσιγάρο
και άσε τις κουβέντες
να’ναι απλές λιγοστές
όπως δυο φίλοι
που βρεθήκαμε τυχαία

Μέρος 2ο:

Και έχω τόσα να θυμάμαι
από σένα
χρόνια που τα ζήσαμε
μαζί ένα ένα
ώρες σιωπηλές
και βράδια ερωτευμένα
και όλο ε ρωτάς
που πήγανε χαμένα..

Όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω

Αγάπης φως της γης ταξίδια
Μαύρα παράξενα παιχνίδια
Στο φως του ήλιου θ'ακουμπήσω
Το καλοκαίρι να μυρίσω
Μ'άσπρο πανί θα ταξιδέψω
Μικρό κορίτσι θα σε κλέψω
Όσο αγαπάω μένω πίσω
Κι όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω...