Το τριαντάφυλλο

Είσαι ένα τριαντάφυλλο μέσα στις άδειες σελίδες της καρδιάς μου!

Υπόσχομαι να γίνω:
χώμα- νερό- αέρας, για να μη μαραθείς ποτέ!
Υπόσχεσαι ν' ανθίσεις μόνο για μένα;

Μόνο εγώ κι εσύ!!!

Άκουσα τη φωνή σου και ερωτεύτηκα,
κοίταξα τα μάτια σου και μαγεύτηκα.
Ένιωσα το φιλί σου και... αναστήθηκα,
στην αγκαλιά σου μέσα... ξαναγεννήθηκα!

Ζω μόνο για 'σένα... Ζήσε κι εσύ για 'μένα
κλείσε τα αυτιά σου, μην ακούς κανένα.
Δεν ξέρουν να αγαπούν, δεν ξέρει κανείς
γιατί δε νιώσανε, αυτό που νιώθουμε... Εμείς!

Δεν υπάρχουν λέξεις... Όχι, πρέπει, μη
δεν υπάρχει μέσα μας, καμία λογική.
Υπάρχει μόνο αγάπη... Κι είναι δυνατή
υπάρχουμε καρδιά μου... Μόνο εγώ κι εσύ!!!

Μην με αφήνεις..

Στείλτε ένα δικό σας: ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ, ΠΟΙΗΜΑ ή ΑΝΕΚΔΟΤΟ

Σε θέλω μέσα στην αγκαλιά μου
μην με αφήνεις χαρά μου,
είσαι η ζωή μου η αγάπη μου
δεν θα μπορέσω να ζήσω μακριά σου.

Σε παρακαλώ μην φεύγεις θα χαθώ
χωρίς εσένα πως να ζήσω,
η μέρα μου η νύχτα μου είσαι εσύ
και δεν ξέρω αν με αφήσεις το που θα βγει.

Σε αγάπησα και αυτό δεν αλλάζει
εσύ πάντα στην καρδιά μου θα μείνεις
κι αν πόνεσα, κι αν δάκρυσα
δεν μετάνιωσα το χρόνο που έχασα.

Μην με αφήνεις αστέρι μου
σε αγαπώ, σε θέλω δεν θα σε ξεχάσω ποτέ,
κράτα τα χέρια μου μείνε δίπλα μου
και θα δεις πως όλα μια χαρά θα πάνε.

Μου λείπεις....

Μου λείπεις και σ' αναζητώ
φώς μου παρηγοριά μου,
μα ίντα θα βγει που βρίχνεσαι
χιλιόμετρα μακριά μου.

Χιλιόμετρα απόσταση
είμαι μα δεν με νοιάζει,
έτσι κι αλλιώς η σκέψη μου
με 'σένα κουβεντιάζει.

Μην το θαρρείς πως σε ξεχνώ
όσο μακριά κι αν είσαι,
κάθε στιγμή κάθε λεπτό
μες το μυαλό μου είσαι...

Αν μ' αγαπάς

Αν μ' αγαπάς έλα κοντά μου
μη μένεις μόνο στα όνειρά μου,
αν μ' αγαπάς έλα να ζήσω
κι απ' τα φιλιά σου να ξεψυχήσω.

Αν μ' αγαπάς μη με αφήνεις
μόνος να ζω μες στην οδύνη,
δώσε μου το γέλιο τη ευτυχία,
δώσε μου αγάπη και ηρεμία.

Κράτα το χέρι να μη λυγίσω
το παρελθόν μου να το σβήσω,
να σβήσω αγάπη τις πληγές μου
να έρθει άνοιξη στις καταχνιές μου

ΑΦΗΣΕ ΛΕΥΤΕΡΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ

'Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
'Αφησε τα δάχτυλά μου να τρέξουν
στους δρόμους του κορμιού σου.
Το πάθος - αίμα, φωτιά, φιλιά -
με ανάβει με τρεμουλιαστές φλόγες.
Αλλά εσύ δεν ξέρεις τι είναι τούτο!

Είναι η καταιγίδα των αισθήσεών μου
που διπλώνει τον ευαίσθητο δρυμό των νεύρων μου.
Είναι η σάρκα που φωνάζει με τις διάπυρες γλώσσες της!
Είναι η πυρκαγιά!
Και συ είσαι εδώ, γυναίκα σαν άθικτο ξύλο
τώρα που η καμμένη μου ζωή πετάει
προς το γεμάτο με άστρα, σαν τη νύχτα, σώμα σου!

'Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Δεν είναι έρωτας, είναι επιθυμία που ξεραίνεται και σβήνει,
είναι καταιγισμός από ορμές,
προσέγγιση του απίθανου,
αλλά υπάρχεις εσύ,
υπάρχεις εσύ για να μου δώσεις τα πάντα,
και για να μου δώσεις αυτό που κατέχεις ήρθες στη γη -
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
για να σε επιθυμώ,
για να σε δεχτώ!

ΣΚΥΒΩ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ

Σκύβω στα βράδυα τραβώ τα περίλυπα δίχτυα μου
στους ωκεανούς των ματιών σου.

Εκεί ξαπλώνει και καίγεται στην πιο ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που κουνάει τα μπράτσα σαν ναυαγός.

Κάνω κόκκινα σινιάλα στα απόντα μάτια σου
που κυματίζουν σαν τη θάλασσα στην όχθη ενός φάρου.

Φύλαγες μόνο σκότη, μακρινή και δική μου γυναίκα,
από το βλέμμα σου αναδύεται κάποτε η παραλία του τρόμου.

Σκύβω στα βράδυα ρίχνω τα περίλυπα δίχτυα μου
σε κείνη τη θάλασσα που πάλλει τους ωκεανούς των ματιών σου.

Τα νυχτοπούλια ραμφίζουν τα πρώτα αστέρια
που σπινθηρίζουν σαν την ψυχή μου όταν σε αγαπώ.

Καλπάζει η νύχτα στη μαύρη φοράδα της
σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα στο λιβάδι.

Η μοναξιά, η αγάπη μου

Μπορώ να γίνω χρώμα βιολετί ή καστανό,
γαλάζιο ή σκοτάδι να έχω μόνο.
Να περπατώ, να αναπολώ,
σαν έλικες την σκέψη μου να έχω.

Στους δρόμους να περιμένω μόνος,
μην έχοντας ανάγκη να μιλήσω,
και όταν χρειαστεί,
να ανθήσω.

Στο νου αρέσει η μοναξιά,
Είναι η φίλη μου, η προδομένη.
Αγάπη της δεν έχει όρια,
Όμως την έχω αγκαλιά.
Με τις φτερούγες της ταξιδεύω.

Μιλήσαμε και σήμερα,
Και τώρα είναι κοντά μου.
Δεν την αγαπάει κανείς
Όλοι την δείχνουν με ένα δάχτυλο
και σημασία δεν την δίνουν
Περιφρονούν, αηδιάζουν και προσκυνούν
Και ξεγελούν τον εαυτού τους...

Δε θα δαρκυσω πια για'σενα

Τοσα δακρυα χαμενα για σενα ναι και μονο
καθε λεξη, καθε χαδι μου προκαλουσε πονο.

Τοσα γιατι και τοσα ισως
ισως με γεμιζαν μισος,
ισως σ'αγαπω ακομα
και σου'χω τη ψυχη στο στομα.

Διερωτιεμε που και που αν εισαι εδω ή εισαι αλλου
αν δεν υπαρχεις στην καρδια μου και εισαι μονο μες το νου.

Αν ολα αυτα ειναι ενα ψεμα
ή εχω γεννηθει για'σενα
ποτε μου δε θα μαθω
ψυχη μου σου το υπογραφω.

Ετσι λενε ολοι πως ειναι η αγαπη
στην αρχη χαμογελα αλλα μετα γυρνα την πλατη.

Ομως ηρθε ο καιρος να ανοιξω τα φτερα μου
να κανω κατι στι ζωη που να το λεει η καρδια μου,
το αποφασισα απου χθες και απο σημερα θα αρχισω
απο'δω και στο εξης για σενα δε θα δακρυσω.

Βρε πως αλλαξαν οι καιροι ηρθαν τα κατω πανω
πρωτη φορα δαρκυζω για κατι που χανω.

Σ'αγαπησα πραγματικα οσο τιποτα αλλο
εφτασα και σε σημειο που να υπερβαλλω,
πολλες φορες νομιζω εχασα τον εαυτο μου
για να κερδισω εσενα εχασα και το μυαλο μου.

Σε καποιο τρελαδικο θα πανε να με κλεισουν
φιλοι και γνωστοι δε θα μου ξαναμιλισουν.

Δε στα λεω ολα αυτα γιατι το'χω μετανιωσει
ποτε δε θα μετανιωσω για οσα σου'χω δωσει,
απλα νιωθω την αναγκη να στα'πω ολ'αυτα
πως χανεις εναν ανθρωπο που σ'αγαπα.

Νομιζω ηρθε η ωρα να ανοιξω τα φτερα μου
πανε χρονια τωρα που ζω κατω απ'τη σκια μου,
το αποφασισα απο χθες και απο σημερα θα αρχισω
απο'δω και στο εξης για σενα δε θα δακρυσω...

Αφιερωμένο στη Μαρία απ'τον Ταξιδιώτη Χωρίς Προορισμό που κάτι νιώθει για'κείνη...

Τόση Αγάπη

Μόλις πέρασαν τα μεσάνυχτα…
Σκεφτόμουν για σένα, Θάλασσα,
Δεν είσαι σαν τη λίμνη ρηχή,
θάλασσα...

Μόλις ακούγεσαι, σαν Θάλασσα…
Το όνειρο μου είσαι εσύ
Σαν άνεμος ταξίδι σου
Και Θάλασσα...

Μόλις γλυκοκοιτάξεις, Θάλασσα...
Τόση ζωή, σαν Θάλασσα,
Κανέναν δεν χρειάζεσαι εσύ,
Με τόση Αγάπη, σαν Θάλασσα...

Στα μάτια σου

Στα μάτια σου είδα τον κόσμο,
την αγάπη σου για μένα,
τα πάντα που ήθελα
τα είχα σε σένα.

Μια νύχτα όμως στα μάτια σου
είδα την απιστία
με πλήγωσες πολύ
δεν έχω πια ζωή.

Δυστυχώς είσαι μόνο μία
δεν θα βρω άλλη ίδια.
Μα ακόμα κι αν με πλήγωσες,
εγώ θα σ'αγαπώ.

Δάκρυ

Ήθελα να ήμουν δάκρυ,
να γεννιόμουν στα μάτια σου,
να ζούσα στο πρόσωπό σου
και να πέθαινα στα χείλη σου

Μ' αρέσει

Μ' αρέσει ο τρόπος
που χαϊδεύεις τα μαλλιά μου
όταν κοιμάμαι
Μ' αρέσει ο τρόπος
που ψιθυρίζεις γλυκά
"Σ' ΑΓΑΠΩ" στ' αυτί μου
όταν φοβάμαι...

Σώπασε και μην μιλάς κοίταξε τα μάτια μου και μη χαμηλώνεις το βλέμμα,

Σώπασε και μην μιλάς κοίταξε τα μάτια μου και μη χαμηλώνεις το βλέμμα,

Άγγιξε με και νιώσε τους χτύπους της καρδιάς.

Γιατί τρέμεις? Τόσο πολύ φοβάσαι την αγάπη?

Πάθος

Ω! Τα μάτια σου, τα μάτια σου
που όλο χρώματ' αλλάζουν,
με γητεύουν τα μάτια σου
και βαθειά με σπαράζουν.

Μέσ' στα χέρια-τα χέρια σου
τα γερά, τ' ατσαλένια,
τρεμουλιάζουν τα χέρια μου
σαν πουλιά λαβωμένα!

Και το σώμα, το σώμα σου,
νευρικό κι αντρειωμένο,
-πώς το λυώνει το σώμα μου
το βαριά κουρασμένο

ΓΙΑ ΣΕΝΑ…

Σήμερα ήμουνα θλιμμένος
Γιατί σκεφτόμουνα εσένα
Εσένα που αγάπησα
Όσο άλλονε κανένα

Αναρωτιόμουν αν με σκέφτεσαι
Όπως σε σκέφτομαι εγώ
Που συνέχεια σε έχω
Μες στην καρδιά και στο μυαλό

Θυμόμουνα τις ημέρες
Που ήμασταν μαζί
Που με είχες αγκαλιά και μουλεγες…
ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ

Άκουγα την φωνή σου
Στα αυτιά μου να αντηχεί
Και ήταν όπως τότε
Γλυκιά και δροσερή

Θυμόμουν που σε σκέπαζα
Τα βράδια ενώ κοιμόσουν
Που σε κρατούσα σφιχτά αγκαλιά
Και αναρωτιόμουν τι ονειρευόσουν

Θυμόμουν που σε κρατούσα
Σφιχτά από την μέση
Και μες στα μάτια σε κοιτούσα
Όπως μουχες πει ότι σου αρέσει

Τότε..1 δάκρυ κύλησε
Στην άκρη του ματιού μου
Και παρακάλεσα τον Θεό
Να σε ξαναφέρει στην ζωή μου

Έτσι.. κοιμήθηκα ανακουφισμένος
Και ονειρεύτηκα εσένα
Πως σε παντρευόμουν σε 1 ξωκκλήσι λέει
Και γινόμασταν και πάλι , για πάντα ένα

Νεκρή Αγάπη

Σαν από χρόνια νεκρός
σαπισμένος στης γης τα πορφυρά τα χώματα ποθώ να ξαναρθείς
όχι γιατί σ αγάπησα ποτέ
ούτε γιατί μπορώ να σε ξαναγαπήσω
μόνο να πνίξω στα μάτια σου το φόβο του θανάτου
θρήνος βουβός για μια αυτόχειρη ψυχή

Θα’θελα νά’μουν

Θα’θελα νά’μουν αετός να σε’παιρνα ως τα σύννεφα
δελφίνι στον ωκεανό και να βουτώ στα κύματα
απ’τον βυθό της θάλασσας κοράλλια να σου φέρνω
κόκκινα σαν τα χείλη σου και να σου τα προσφέρω.

Κυκλάμινα και χαμομήλια

Αν γινότανε τα εκατομμύρια
των κυττάρων μου να διαχώριζα,
σ' όλη τη γη θα τά'σπερνα
κυκλάμινα και χαμομήλια.
Πάνω σ' αυτά να περπατάς
κι όταν θα μ' αγαπάς
κι όταν θα μ' έχεις ξαγαπήσει.

Μεταμορφώσεις

Φιλώ το δέντρο
γινομαι δέντρο.
Φιλώ το χώμα
γίνομαι γη.
Φιλώ τα χείλη σου
γίνομαι βρύση.
Σκύψε και πιες με.

Το φώς του φεγγαριού

Περιμένω το φεγγάρι
το ολόγιωμο του Αυγούστου
να γεμίσει με φως τις νύχτες μου
να λούσει με το ασήμι του
τα σκοτεινά νερά της θάλασσας..
να γεμίσει τα όνειρά μου με τη γλυκιά του λάμψη.

Παραμυθένια Όνειρα

Τα όνειρά μου φτιάχτηκαν μέσα στη σιωπή...
αν μπορούσες μόνο ν'ακούσεις..
πόσο δυνατά φωνάζουν την αγάπη μου.

Ο Ήλιος

Μην ψάχνεις τον Ήλιο στον ουρανό
Θα σου κάψει τα μάτια
Κι αν πετάξεις για να τον φτάσεις θα καείς κι εσύ.
Ψάξε τον Ήλιο στην άμμο της ερήμου.
Δες την ζεστή αντανάκλαση του εκεί..
Μπροστά στα πόδια σου

Αγριεμένη Νύχτα

'Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους έμειναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν
πως βλέπουν φώτα, κάπου μακριά. Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους
σα δυο μεγάλα ψαροκόκαλα ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου

μάταιου πρωινού.

Με το φεγγάρι πιες

Αφού κανείς μας δεν μπορεί
το αύριο να τ' ορίσει
γλέντα τη δόλια σου καρδιά
που η αγάπη βασανίζει

Με το φεγγάρι πιες κρασί
γιατί κι αυτό τ' αστέρι
θα ψάχνει αύριο να μας βρει
μ' άδικα θα γυρίζει

Στίχοι: Ομάρ Καγιάμ

ΠΟΣΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

ΠΟΣΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ,
ΠΟΣΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ,
ΦΟΜΑΜΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΓΙ'ΑΥΤΟ.

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΡΥΨΑ,
ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΑΠΟ ΣΕΝΑ,
ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΔΕΙΞΑ.

ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΝ ΔΑΚΡΥΣΑ,
ΑΡΑΓΕ ΑΠΟ ΕΝΟΧΑ ΜΥΣΤΙΚΑ,
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑ;

ΜA ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑΝ ΑΡΧΗ,
OΣΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ,
ΒΑΔΙΖΩ ΛΕΣ, ΣΕ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ.

Σ΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...
ΠΝΟΗ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙΝΩ ΑΠ΄ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΜΟΥ,
ΖΩΗ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙΝΩ ΑΠ΄ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ.

Σ΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...
ΙΣΚΙΟΣ ΣΟΥ ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΧΩΡΙΣΤΟΣ ΣΟΥ,
ΣΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΟΥ.

Σ΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...
ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ,
ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΩ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΕΝΤΟΛΗ ΣΟΥ.

Σ΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...
ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΑΣΒΕΣΤΟ ΤΟ ΦΩΣ ΣΟΥ,
ΝΑ ΣΕ ΦΩΤΙΖΕΙ ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ.

Σ΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...
ΟΠΟΥ ΒΡΕΘΩ, ΚΙ ΟΠΟΥ ΣΤΑΘΩ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΛΑΛΩ...

Σ΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...
ΜΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΓΙΆΥΤΟ,
ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΩ !

Χαμένες αναμνήσεις

Μέρος 1ο:

Πέρασε καιρός τι θέλεις
τι γυρεύεις από’κείνες τις στιγμές
πού’φυγαν
κέρνα με καφέ αν θέλεις
κάνουμε τσιγάρο
και άσε τις κουβέντες
να’ναι απλές λιγοστές
όπως δυο φίλοι
που βρεθήκαμε τυχαία

Μέρος 2ο:

Και έχω τόσα να θυμάμαι
από σένα
χρόνια που τα ζήσαμε
μαζί ένα ένα
ώρες σιωπηλές
και βράδια ερωτευμένα
και όλο ε ρωτάς
που πήγανε χαμένα..

Όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω

Αγάπης φως της γης ταξίδια
Μαύρα παράξενα παιχνίδια
Στο φως του ήλιου θ'ακουμπήσω
Το καλοκαίρι να μυρίσω
Μ'άσπρο πανί θα ταξιδέψω
Μικρό κορίτσι θα σε κλέψω
Όσο αγαπάω μένω πίσω
Κι όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω...